Trainingsprikkels:

De voorbereidingen voor het nieuwe seizoen komen  inmiddels langzaam weer op gang. Mijn gedachten zijn afgedwaald  naar de voorbereidingsperiode van het bijna afgelopen seizoen.  Wat deed ik in die periode, was het genoeg, kan het nog meer, of beter, of anders? Al gauw was er  het besef dat het inderdaad allemaal toch nog beter moest, dat alleen maar meer trainen niet goed genoeg meer was. In dat voorjaar had ik al allerlei trainings- en andere tips zoveel mogelijk uitgeprobeerd. Onder andere.....

Kompressiekousen:

Lange zwarte kousen, die  had ik wel eens gezien bij zo’n wielertopper. Dat zijn kompressiekousen werd mij verteld, dat is voor het bloed in je benen. Wat dat met fietsen te maken had wist ik ook niet, maar ik dacht baat het niet, dan val je toch niet ver van de boom, dus proberen maar. Omdat ze voor mij veel duur waren, had ik, voor het zelfde effect, maar een paar steunkousen van mijn schoonmoeder mee genomen. Geen gezicht natuurlijk, zeker niet toen ik, na een klein valpartijtje, op het eerste hulp van het ziekenhuis  het verzoek kreeg mijn beenstukken uit te doen. Niet alleen die steunkousen maar de combinatie met de jarretels, waarmee ik altijd mijn beenstukken op z’n plaats houd, wekte  daar toch wel wat verwondering.

Sportpleisters:

Sportpleisters had ik ook al veel gezien. Ik kwam er achter dat het heel aparte pleisters waren, en dat je die op een wat duistere plaats moest kopen.Het waren neuspleisters zei de verkoper mij .Ik heb zulke pleisters wel gebruikt, maar volgens mij reed ik er niet veel harder van.Ik vond zelfs dat je er wat moeilijker door ging ademen. Dat ging wel wat beter toen ze me vertelden dat het wat handiger was als je de pleister  bovenop je neus plakte en niet op je  neusgaten     

Ijswater klieko:                                                                             

Ook veel gehoord: na afloop van een zware training  een minuut of tien in een klieko met ijswater.Hoe hielden die topsporters dat zo lang vol!. Na een minuut of twee kwam ik iedere keer proestend en naar lucht happend weer boven. Totdat iemand mij vertelde dat je er  met je voeten naar beneden in moest, in plaats van andersom. 

Massage:         

Ik had wel eens gelezen dat massage ook goed voor een sporter was. Ik dacht daar aan toen ik in een grote stad langs een etalage liep waarop met grote letters Massage 15 euro stond.Ook maar proberen dacht ik en stapte een wat  onooglijk zaakje binnen. Een  buitenlands uitziende dame gaf me in wat gebrekkig Nederlands  aanwijzingen en even later lag ik, slechts gekleed in mijn weinig flatteuze onderbroek, model grote garage klein autootje, gestrekt op een massagetafel. Het moet gezegd, of het voor het sporten zou  helpen betwijfelde ik, maar de massage was perfect. Ik doezelde zelfs wat weg. Na een poosje hoorde ik de masseuse wat mompelen. In een of andere buitenlandse taal klonk het als happy end of zo iets. Nog wat na doezelend dacht ik dat ze bedoelde of het naar mijn zin geweest was Ja ja, oké. Meteen daarop begon ze met het laatste stukje van mijn lichaam dat ze nog niet onderhanden had genomen. Ik was meteen klaar….wakker en met rood aangelopen hoofd sprong ik van de tafel, griste mijn kleren mee en rende zo de straat op, waarna ik, nagestaard door het winkelend publiek, in een zijstraatje razendsnel in mijn kleren sprong en niet wist hoe gauw  ik die bandeloze grote stad verlaten moest. Ik wist het zeker, dan maar niet meer vooraan meedraaien en voor de overwinning gaan, maar dit nooit meer.

Krachttraining:

De sportschool was ook geen onverdeeld succes. Na enkele apparaten te hebben afgewerkt stond ik op een voor mij onbekend ding. Als ik er met twee voeten op drukte sloeg er een wijzer uit. Het nut om daarmee wat extra spierkracht te krijgen kon ik niet ontdekken. Da’s om te kijken hoe zwaar je bent, zei de instructeur. Oh, antwoordde ik wat beschaamd  en maakte, wat rood aangelopen, mijn rondje af. Ik ben daar maar niet meer naar toe gegaan en duwde  en trok vanaf die tijd wat tegen wat tweedehandsjes in mijn garage.

Hoogtestage:                         

Verder heb ik natuurlijk ook in de periode van voorbereiding aan  hoogtestage gedaan. Nee, niet naar de bergen of zo, maar gewoon  mijn tax trainer niet meer in de garage maar op zolder gezet. Ik wilde het combineren  met iets waar ik ook veel van had gehoord, namelijk de zuurstoftent. Nou is zo’n ding behoorlijk duur en niet zo partnervriendelijk. Toen ik daar over nadacht besefte ik dat het om het principe ging, namelijk op hoogte en in zo’n tent  heb je zuurstofschuld en als je daar aan went en je komt dan weer in de gewone lucht dan heb je over.  Ik heb voor mezelf door logisch nadenken ( ja ja , zo dom ben ik kennelijk toch ook weer niet) het idee van zuurstofschuld voor een week of zes opgebouwd   door iedere avond met mijn voeten op het kussen te gaan slapen!! Nou, ik kan je verzekeren, zuurstofschuld heb je dan zeker hoor. Dat deze wijze van slapen nog andere toch wat prettige voordelen bleek op te leveren daar zwijg ik liever over. Ik weet trouwens niet of het voor iedereen prettige voordelen zullen zijn, maar dat moeten jullie zelf maar een beetje uitproberen. (ik bedoel natuurlijk dat je je voeten in je eigen bed op je kussen legt, en niet bij mij thuis)

Al met al had ik zo na het seizoen het idee dat al deze extra dingen mijn niveau toch wel wat omhoog hadden gehaald. Ik plakte er toch dikwijls lekker tegen aan vond ik. Omdat ik dat doel voor het komende seizoen ook voor ogen heb, ben ik al druk aan verzinnen wat ik er nog meer bij kan doen. Want alleen maar fietsen, dat is allang niet meer genoeg, dat weten de fietsers die dingen doen die ethisch wat minder gewenst zijn, toch ook wel.

Dus, als er nog meer ideeën zijn, ik sta er, als weinig talentvolle, hard trainende wielrenner helemaal voor open.

Richard Snijders

Een ouwe senior.