Oesterdam - Tholen

Het einde nadert!

Vandaag beginnen de wereldkampioenschappen wielrennen. Normaal gesproken iets om naar uit te kijken als apotheose van het seizoen. Ik denk dat veel beroepsrenners daar anders over denken. Gezien de hitte in Qatar zal menig prof er niet gerust op zijn. Maar niets van dat alles hier in de zuidwesthoek van Nederland. De zon schijnt ook hier volop maar de temperatuur heeft nu echt een flinke stap terug moeten doen! De herfst is dus begonnen maar gelukkig is de wind nog niet erg attent…

Dat de wind nog niet herfstachtig is komt ons prima uit. Vandaag gaan we over de Oesterdam en wel van zuid naar noord. De lichte bries komt ons vanuit het noordoosten tegemoet maar leidt niet tot problemen. Er worden wel licht waaiers gevormd maar niemand hoeft te knokken voor een goed plekje waardoor we vrij relaxed de eerste kilometers afleggen. Wel is het tempo soms behoorlijk aan de hoge kant, iets wat de laatste weken wel vaker het geval is. Vanuit de achterste positie zie ik het allemaal aan en merk dat er geen leden zijn die in het moeilijk hebben.

Net als vorige week bestuurt Walter weer de bus met naast hem zoonlief Wouter. En ook nu heeft hij gelukkig niet zo veel te doen. Vlak voor onze neus gaat de brug open om twee plezierjachten de doorgang mogelijk te maken naar de Oosterschelde. Even tijd voor veel leden om even sanitair te ontspannen! Na de Oesterdam rijden we noordwaarts richting st Annaland en wie er oog voor heeft kan genieten van het Zeeuwse polderlandschap dat er prachtig bij ligt in de laag staande herfstzon. Opvallend zijn de sproeiende boeren die hiermee proberen het oogsten van de late aardappelen wat gemakkelijker te maken.

Voorop zijn de lange mannen weer prominent aanwezig. Bas en Sjel doen weer veel kopwerk voor zover ik dat vanaf de achterste rijen kan zien. De wind is ondertussen ietsjes doorgedraaid richting het noorden. De zon doet het aangenaam aanvoelen en ik besluit om mijn windstoppertje uit te doen. De finale gaat zo beginnen en ik heb er best zin in. Als we over de brug bij Vossemeer rijden houd ik mijn handen goed aan het stuur. De valpartij van drie weken geleden met Joop en Frank staat me nog vers in het geheugen wat dat betreft. Zonder kleerscheuren passeren we dit obstakel.

Na de splitsing tel ik de kopjes voor me. Slechts 11 man besluiten om de A-finale in te gaan. Gezien de weersomstandigheden valt me dat wat tegen. Ik ben benieuwd wat er de komende 15 kilometer zich gaat ontvouwen. In eerste instantie wordt er vooral naar elkaar gekeken. Na een kilometertje is het Jan Kees die als eerste zijn spieren test. Zonder problemen mag hij een kleine voorsprong pakken maar omdat er niemand mee springt besluit hij al snel om niet door te zetten. Het is nog lang met in het begin de wind tegen!

Tweede man die aangaat is Huub. Hij rijdt zo te zien weg met de instelling om ook echt weg te blijven en als Jan Henning vrij rap achter hem aangaat is de eerste serieuze ontsnapping een feit. Jan is al weken goed in vorm en ook Huub rijdt altijd voluit. Toch wordt het gat nooit echt groot. Sjel en Folke rijden, voorspelbaar, achter dit duo op kop van het pelotonnetje en laten hen niet te ver weg rijden. We zijn dan het keerpunt Zwarte Ruijter gepasseerd en hebben inmiddels de wind in de rug gekregen. Nu volgt een fase van stevig doorrijden en de twee vissen voor ons rustig maar gestaag binnen hengelen! Vlak voor het einde van de Rubeerdijk is het gat zo geslonken dat Jan Kees het gat in duikt en is het spel op de wagen.

Nu volgt een kat en muisspel waarbij sommigen nog proberen om een bijna onvermijdelijke eindsprint af te wenden. Zo probeer ik het zelf even en even later ook Lars. Maar niemand lukt het nog om een gat te slaan en met een bijna complete groep denderen we op de finish in Halsteren aan. Jan Kees gaat al vroeg aan en zijn jump is zo sterk dat hij al voor de streep zijn handen in de lucht steekt. Een oprukkende Folke komt nog dichtbij maar wordt desondanks tweede voor Charl en Jan Henning.

Daarna is het uitbollen en iedereen weer bij laten komen. Dat is al vrij snel gebeurd en gezamenlijk rijden we weer terug naar het Strandhuys. Het is nog steeds wennen aan de nieuwe situatie bij de randweg. Het ligt er mooi bij met al die nieuwe wegen. Maar aan de fietsers is duidelijk niet goed gedacht want we moeten diverse keren de randweg oversteken en dus telkens stilstaan om op het knopje van de stoplichten te drukken….

Daan