Malland

Rondje dijken tellen

Nu in alle opzichten de herfst van 2017 nadert rijden we vandaag een rit die ikzelf altijd met plezier rijdt. De rit is vernoemd naar het aloude buurtschap Malland, min of meer midden op het eiland Tholen.
Rene van Dongen leidt vandaag de route, Renzo vangt leden met pech of sanitaire problemen achter de groep op, hij rijdt vandaag met de volgwagen van Jan Hermes. Hylke is er vandaag ook weer met zijn welbekende dikke bandjes....

Via de gebruikelijke, lastige, uitrijroute rijden we over de nieuwe Beijmoerseweg naar Tholen. Vandaag rijdt, opnieuw, Bas ter Stege kilometerslang op kop, daarbij geassisteerd door Rene van Dongen en Jochem Nieuwdorp.

Langs het Loohoekgemaal rijden we door een gebied wat op de kaart wordt vernoemd naar het voormalige Westkerke naar St. Maartensdijk. Daarna vervolgen we onze weg naar Malland. Jochem krijgt even niet door dat we rechtsaf moeten dus rijden we een "moralistisch" (ik citeer Bas...) rondje om weer op 't juiste pad te komen. Op de Mallandseweg besluiten we even te stoppen voor wat sanitaire behoeftes. We vervolgen onze weg en rijden richting Stavenisse door een deel van het eiland wat ikzelf erg fraai vindt. De weg is op een aantal stukken nog niet zo lang geleden voorzien van een nieuwe slijtlaag dus springt de steenslag alle kanten op. Zover ik kan nagaan heeft dat niet tot lekke banden of andere malheur geleidt.

Via 2e, 3e en 4e dijk komen we uit op de Anna Vosdijk die ons richting St. Annaland brengt. Vervolgens rijden we nog een lus door de Hollaerepolder en de Hiksepolder naar Oud Vossemeer. Daar rijden we vervolgens ook met een ruime lus omheen om uiteindelijk naar de A-B splitsing te rijden. Helaas zijn Lars en Kees nu wel slachtoffer van een lekke band, Lars kan later door ons tegemoet te rijden nog wel aansluiten bij de A-finale.

Nabij de Heense Molen is het direct lastig door de zijwind die van rechts komt. Zoals te doen gebruikelijk probeert Rob Naaijkens meteen ieders adem af te snijden door fors door te trekken. Het lukt me met moeite in 2e 3e wiel te blijven totdat Rob afgeeft. Vervolgens is het een andere hardrijder die wegspringt en dat lang kan volhouden. Folke pakt een voorsprong van een 100 meter op de groep waar ik nog steeds voorin mee kan. De kop laten we vooral aan Hylke met de "dikke banden".... ter hoogte van de Heen springt opnieuw Rob weg en weet snel het gat met Folke te dichten. Dat is een mooi duo hardrijders dus ik ben benieuwd wat er in onze groep gat gebeuren. Ik wil zelf voora graag voorin het keerpunt "Zwarte Ruiter" nemen en als tot mijn verbazing Daan versnelt spring ik naar z'n wiel. Daan houdt echter toch weer de benen stil maar dan is er ook Jochem die mee overneemt en nog wat anderen. Ik zak terug tot halverwege de groep ook als schoonzoon Huub het tempo weer omhoog gooit.
Zo achtervolgen we op de Rubeerdijk Folke en Rob in een serieus tempo maar de 2 houden serieus vaart en wordt het gat nauwelijks kleiner.
Het eerste deel van de Rubeerdijk kan ik voorin handhaven, zodra we het kruispunt passeren merk ik toch dat de pijn en de vermoeidheid in de benen toeslaat en kies ik ervoor te laten lopen. Met hulp van Renzo blijf ik kort achter de groep waaruit later alleen nog Joop moet loslaten.
Vooraan is er nog een versnelling van Jan Kees en zie ik vooral Huub op kop rijden. De vluchters worden niet meer bijgehaald, Rob pakt opnieuw de zege voor Folke. Charl wordt 3e.

Reinier Goosens

Hieronder volgt een verslag van René Punt, winnaar bij de B!!

Route 66 en de gunfactor

Toen ik aan het eind van de rit van 17 september in Halsteren aan het uitrijden was, kwam Wouter naast me rijden en sprak verwijtend … dat ik aangegeven had niet in vorm te zijn en toch was weggereden. Dat was natuurlijk niet waar, ik had aangegeven dat ik de finale Halsteren niet plezierig vond omdat het aan het eind nogal bochtig was en ik de meeste goede stuurmanskunstenaren dan moet laten gaan. Overigens is dat altijd een goed excuus, maar dit terzijde. Maar Wouter zei ook dat het gebruikelijk is dat de winnaar een stukje schrijft voor de website en koffie inschenkt aan het eind. Nu rijd ik al een tijdje mee met De Markies, maar van al die afspraken weet ik helemaal niets af. Maar kom, ik wil niet de beroerdste zijn èn overigens, vaak aan het eind schenk ik toch meestal de koffie in, ondanks dat ikzelf thee drink.

Maar dan de rit: door het Tholense land: volgens de toeristische informatie site: dat is rust, ruimte en o zoveel meer. De smalle, kronkelige polderweggetjes langs dijken met vergezichten over akkers en grasvelden, maken dit eiland ideaal voor natuur en rustliefhebbers. Geen massatoerisme, maar puur natuur. Al fietsend of wandelend ontdekt u de mooiste plekjes van het eiland. Dat is volgens mij af en toe waar, maar soms is het ook wel deprimerend almaar polder, polder en nog meer polder. En dan al die steentjes in de bochten, kunnen ze dat niet gewoon weg vegen….. Ons gemiddelde…..! De lekke banden …… Maar OK, je hebt de gelegenheid om wat te kletsen als je tenminste maar niet op kop komt.

Maar zodra we dan weer Brabant binnenrijden over de brug, dan moet er direct gesplitst worden en gaan we met de B langs Nieuw Vossemeer. Traditioneel en volgens mij wordt daar al op gerekend, rijd ik dan weg. Meestal kom ik niet verder dan de Rubeerdijk, maar toch, dan heb ik het geprobeerd. Overigens als ik het niet doe, dan word ik erop aangesproken!

Meestal als ik weg spring roep ik nog zoiets als “rustig aan” en “afstoppen”, maar meestal, zoals gezegd komt daar niets van terecht. Nu echter werd er geroepen dat er iets was, maar dat heb ik niet verstaan, maar ik wist eigenlijk wel dat Kees, speciaal voor mijn uitlooppoging, een lekke band simuleerde op de brug. Kees gunde mij de uitlooppoging. Maar ook iets anders dan normaal, ik kreeg iemand mee. In het verleden gebeurde dat ook wel eens, maar als bijvoorbeeld John mee ging, dan ging het even heel erg hard en dan stortte het weer in. Maar nu zat Frank Tak in mijn wiel en dat is natuurlijk interessant omdat Frank de kunst verstaat om “rustig” tempo te blijven rijden. En op een bepaald moment waren we zelfs uit het zicht verdwenen. Echter toen we de Rubeerdijk op reden was de achterstand hooguit nog 250 meter en was de verwachting dat het weer een tevergeefse uitlooppoging zou worden. Overigens niet erg, je hebt dan toch weer je best gedaan.

Maar in het peloton werd ook de gunfactor besproken. Er werd in groepjes uiteen gegaan om te bespreken of Frank het mij zou gunnen en na plenair overleg werd aangenomen dat dit het geval zou zijn. Overigens op ongeveer datzelfde moment zei Frank dat ook al tegen mij. Frank heeft zoveel overwinningen achter zijn naam staan dat hij dat niet meer zo heel bijzonder vindt. Nee, hij vindt het nog meer bijzonder om mij te helpen weg te blijven. In het peloton werd de andere Frank tot de orde geroepen en de afstand beleeft ongeveer gelijk of werd zelfs iets groter. Zeker toen Frank nog even gas gaf op de Glymesweg. Het laatste stuk kon rustig worden uitgereden. Althans rustig, nog wel tegen de 40 km/h tegen de wind in.

Zo ik heb mijn leeftijdsgenoot, nog even, zijn zin gegeven en nu op weg naar de 66, route 66 dus. Ik rijd niet meer met De Markies tot dat het geval is en zelfs niet direct omdat ik eerst nog jullie met de bus zal begeleiden.

René Punt