Klein Zundert

FOR THE RECORD…. 200 (Twee-Honderd)

Deze ochtend kom ik met vermoeide pootjes uit het bed. Gisteren een straffe training gehad en daarbij me niet gespaard. Niets bijzonders maar het is altijd weer afwachten hoe het redelijk ongetrainde lichaam hierop zal reageren. Niet al te best dus, maar gelukkig een heel stuk beter dan vorige week toen ik met volledig opgeblazen kuiten en dijen aan de clubrit begon!

Wat ook een beetje tegenviel was de temperatuur. Al twee dagen is het best aangenaam, bijna zomers, weer geweest met veel zon en zweetverwekkende temperaturen. Vandaag is de wind merkbaar gedraaid en dat scheelt zeker een graad of 8! Wel is zo te zien ze minder stevig aanwezig. Dus het op het laatst extra meegenomen windstoppertje doe ik al snel aan en meld ik me bij de rotonde Vogelenzang waar de rest van bende van Halsteren al staat te wachten.

Ook vandaag weer een mooie opkomst. Het is zeker geen record want dat staat stevig op naam van 2007 toen we in de eerste 7 weken meer dan 40(!) leden gemiddeld aan de start hadden staan. Dit jaar staat de gemiddelde teller op bijna 33 maar we moeten tot 2017 terug om dat aantal te bereiken. Als je daarbij optelt dat we nog steeds geen afgelaste rit hebben dan ben ik heel blij met deze cijfers. Vandaag is dus geen uitzondering met 34 leden die zich om precies 9 uur in gang trekken voor een rondje oostwaarts, richting Klein Zundert.

Ik nestel me achterin en krijg niet zo heel veel mee van wat er voorin gebeurt. In eerste instantie heb ik het gevoel dat we in een redelijk straf tempo vertrekken. Maar gezien het feit dat we de wind nu in de rug hebben valt dat reuze mee. Samen met Joop bepreek ik de wereldse problemen die ons momenteel teisteren. Echt tot oplossingen komen we niet maar voor we het weten zitten we in Klein Zundert.

Hier draaien we noordwaarts en gaat de wind voornamelijk uit de zij waaien. Zoals al gezegd was de wind niet bepaald sterk vandaag maar je ziet wel de uitwerking op het peloton. Het wordt wat meer een lint en niet overal wordt nog strak twee aan twee gereden. Aan het tempo is het overigens niet te merken want dat blijft vrij constant. Ook terug draaiend richting Roosendaal houden de koprijders hun tempo vast, mede doordat we hier best wel regelmatig beschut in de bebossing fietsen. Pas richting de Rozenvendreef krijgt de wind weer wat meer grip op ons.

Na Nispen maken we ons op voor de finales. Nu net is het best wat druk met tegemoet komend verkeer in de vorm van auto’s en andere fietsclubs en dus schuif ik maar moeizaam wat naar voren. Na de splitsing merk ik dat ik nog steeds best ver achterin zit. Ik kijk even wat rond en zie dat Huub nog verder in de staart zit en dus maak ik me niet druk. Terwijl Arjan vooraan het tempo voert zie ik halverwege de Overveldeweg Huub proberen naar voren te rijden. Aangezien we hier breeduit over de weg waaieren lukt het Huub pas aan het eind ervan voorin te geraken. Ikzelf ben niet scherp genoeg en raak ik zijn wiel kwijt.

Na de bocht krijgt Huub eindelijk de ruimte en zet hij direct aan. Charl is zoals altijd wel bij de pinken en reageert meteen. Ik sta even later met stomheid geslagen als ik zie dat verder niemand reageert?! Dit scenario heeft zich al 5 weken op rij afgespeeld: Zodra Huub de kans krijgt zet hij de zware plaat erop en demarreert. Zo ook deze week. Hij krijgt Charl mee en iedereen laat het gebeuren?? Ik zit dan nog steeds niet gunstig en moet even in de remmen om een gaatje te vinden en in het inmiddels al aanzienlijke gat te duiken. Ik ben ervan overtuigd dat ik wel wat mannen mee in mijn wiel krijg die ook de slag gemist hebben. Maar vandaag is zo’n dag dat alles anders gaat dan ik verwacht had want als ik even later omkijk zie ik een gapend gat achter me!

Maar het gat voor me is nog niet gedicht en ik voel mijn benen vollopen. Ik roep nog even als het gat nog maar zo’n dertig meter bedraagt. Er wordt wel even omgekeken maar niet ingehouden. Ik besluit dat het geen zin heeft zo en laat me dus terug zakken naar de inmiddels wel op stoom gekomen achtervolging. Er wordt hier redelijk gedraaid door een paar man maar ik zie wel dat er weer een hele grote bagagedrager gemonteerd is. Desondanks besluit ik om ook mijn deel te doen en zodoende te proberen om het gat alsnog te dichten. Aangezien we langzaam inlopen heb ik daar wel vertrouwen in.

Dat inlopen gebeurt inderdaad even verderop als we onder de hoogspanningskabels doorrijden. Dus nu zijn we weer terug bij af. Ik probeer het nog een keer maar merk dat bij mij het beste er wel af is. Ook is de groep nog steeds vrij groot en dus wordt het tijd om positie te kiezen en me voor te berijden op de onvermijdelijke eindsprint. Huub probeert het ook nog een keer maar heeft ook geen jus meer in zijn benen. Nieuw lid Tim doet ook nog een niet onverdienstelijk poging maar moet al snel ervaren dat zo dicht bij de finish de groep is veranderd in een grote zwerm piranha’s die bloed ruikt.

Voor mij is de groep te groot en te druk. Maar in tegenstelling tot wat ik normaal zou doen besluit ik me toch maar in het gedrang te storten. Linksom gaat Charl aan en ik wordt wat ingesloten door denk ik Robby. Er rijdt nu iemand voor me die duidelijk geen snelheid meer heeft en me bijna insluit. Ik kan nog rechts passeren en ga vol aan. Nu voel ik weer dat benen vermoeid zijn. Ik kan met veel pijn en moeite de 50 km/uur aantikken maar ik ben iets te vroeg aangegaan. Charl kan ik niet meer bijhalen en merk ook dat Robby die links naast me sprint te hard gaat.

Dus Charl pakt zijn zevende uit zeven! Een puike prestatie. Nog geen record want dat staat met 9 overwinningen op rij op naam van Yasta. Die hield in coronajaar 2020 stevig huis.

Wel heeft Charl het record van de meeste overwinningen bij de club. Alhoewel hij dat al in een tijdje in zijn bezit heeft, is dit inmiddels uitgebouwd naar het immense aantal van 200!! Gefeliciteerd Charl.

Na de finale wachtten we op de achterblijvers en rijden gezamenlijk terug naar het Strandhuys waar we binnen onze koffie nuttigen en plannen maken voor de komende week!

Daan