Hoeven

KAT EN MUIS MET ZWARTE WOLKEN

Een bijzondere titel voor een bijzondere clubrit! Voor mijn is deze eerste zondag in september de laatste dag van mijn drie weken durende zomervakantie. Ik geloof dat het weer zich daar een beetje bij wilde aansluiten want na bijna drie weken van volop zomers weer met een heuse hittegolf daarin, was het vandaag meer herfst dan zomer! Nog niet eens zo wat de temperatuur betrof, maar meer wat de wind ons te bieden had.

Netjes om negen uur rijden Arjan en ik de Boulevard op en zien een niet al te groot peloton zich verzameld hebben op de gebruikelijke plek naast de Schelp. Het druppelt een beetje maar een blik op de diverse horizonnen links en rechts van ons beloven nog veel meer nats! Zorgelijker is het dat er af en toe ook een klap onweer te horen is en dan krab ik me nog eens achter de oren of het wel verantwoord is om op pad te gaan. Toch zet de groep zich onder leiding van ritkapitein Jan Hermes zich in gang om zich via de noordelijke route ons de stad uit te wurmen.

Nadat we rechtsaf van de Zandstraat afslaan gaat het druppelen over in een bui met fors grote druppels. We besluiten om even pas op de plaats te maken onder de grote, in vol bladerdak getooide, bomen. Na een paar minuten al rijden we verder. De voorspellingen op de diverse weersites wezen uit dat het na tienen echt droger zou worden maar vooralsnog werden de indrukwekkende wolkenmassa’s in het oosten steeds zwarter en dreigender. Vlak voor Heerle besluiten Jan en ik om van de geplande route af te wijken en weg te rijden van een zeker drijfnat pak! In noordelijke richting zijn de wolken meer wit van kleur en dus stomen we op richting Oud Gastel.

Zo rijden we de komende 10 kilometer op oog en ontwijken we buien. Dat zal uiteindelijk goed uitpakken want na het natte eerste half uur houden we het verder gewoon droog en rijden we zelfs nog flinke stukken in de zon!! Na Standaardbuiten was het inmiddels al zodanig opgeklaard dat we weer de oude route richting Hoeven konden oppakken. Al die regen werkte blijkbaar wel op de blazen van diverse leden want onze chauffeur John Mens had vandaag dan wel geen lekke banden te helpen, het aantal plassende leden was best wel hoog te noemen vandaag! En omdat we van de route waren afgeweken was het voor het bestuur goed opletten dat we de bus niet uit het oog verloren. Iets wat allemaal goed lukte vandaag.

Het eerste gedeelte van de rit ging voornamelijk met de wind in de rug vrij gemakkelijk. Pas nadat we in het uiterste puntje van de route zuidwaarts bogen richting Hoeven kregen we voor het eerst te maken met de wind. Gelukkig was het pelotonnetje niet zo groot, sommige leden waar onder Kees waren al in Bergen omgekeerd zodat we nog met 20 man waren, zodat we voluit breed over de weg konden waaieren. Net als de laatste weken het geval is waren het onze lange mannen van stavast Sjel en Bas die hier flink wind hapte en de rest een mooi plekje bood achter hun brede ruggen! Uiteraard zo nu en dan geholpen door andere bikkels, maar ik kon vanaf mijn positie (achteraan..) niet goed zien wie dat waren.

De passage door Hoeven en de weg terug tegen de wind in verliepen netjes. Er werd wel gewaaierd maar wanneer er een auto van achteren naderde werd er altijd netjes vrij baan gemaakt. Gelukkig was de wind puur westelijk zodat men niet constant voor zijn plekje in de waaier hoefde te vechten. Des te meer respect voor de leden die op kop reden! Mannen bedankt!

In de aanloop naar de finale zie ik opeens Sjel op zijn gemakje afstappen om een verlaat plasje te doen. Niet echt een ideale plek met het oog op de te ontbranden finales. Maar desondanks lukte het hem om bij de splitsing weer aansluiting te vinden. Wat zich daarna ontwikkelde was zowel voorspelbaar als slaapverwekkend. Niemand wil met deze wind op kop rijden. Zelfs Reinier haalt het niet in zijn hoofd om te demarreren! En dus rijdt Sjel maar naar zijn vertrouwde plekje op kop van de groep en vormt daar de locomotief van de trein met zwakkelingen. Niet alleen de wind maar meer nog het ontbreken van de complete A-top (Roy, Jan Kees, Johan en Rob Naaijkens waren er niet bij) werkte verlammend op al die leden die nu opeens hun kans roken.

Ikzelf had ook al mijn plan getrokken. Zolang Sjel op kop zou rijden zou ik me nergens mee bemoeien. In een sprint zou ik misschien wel een kans hebben vandaag. En daarom nestelde ik me achterin, zeker nadat ik had gezien dat niemand initiatief toonde en ik dus niet bang hoefde te zijn dat de groep in stukken zou breken. Maar zo miste ik dus wel mooi dat er twee leden zich afscheidden van de groep. Arjan en Reinier bleken opeens een gat te hebben geslagen. Een gat dat gestaag groeide. Pas nadat we onder de hoogspanningskabels waren door gereden kwam er wat snelheid bij de achtervolgers. Volgens mij was het Frank Ros die er een klap op gaf maar die al snel weer verzandde. Met nog maar een kleine drie kilometer te gaan en een behoorlijk groot gat kon ik me toch niet meer inhouden.

Even een paar tandjes zwaarder schakelen en aanzetten. Ik wil netjes links buitenom passeren wanneer het waaiertje voor me onder aanvoering van Lars steeds meer naar links stuurt. Ik beland zelfs even in de berm maar besluit toch door te zetten. In eerste instantie sluit alleen Joop direct aan, even later gevolgd door ons nieuwe lid Folke. Met z’n drieën dichten we in hoog tempo het gat en nog voor de markering van de laatste kilometer sluiten we aan bij Reinier en Arjan. Ik zit hier nu opeens op kop en niemand wil overnemen. Ik hoop mijn medevluchters te verrassen en ga van kop af en van ver de sprint aan. Helaas van te ver want mijn benen verzuren en op twee honderd meter voor de streep komen Folke en Joop me voorbij, even later gevolgd door Frenk (waar kwam die nu opeens vandaan?) en dan door Arjan. In die volgorde gaan we over de finish en is het voor Folke zijn eerste overwinning bij de A!

We rijden rustig door om iedereen te kunnen laten aansluiten. Daarna rijden we terug naar de Boulevard om bij ’t Strandhuys van een welverdiende bak koffie of thee te genieten.

Daan.