Prinsenbeek

Het laatste weekend van September en van de zomer?

Een stralend blauwe lucht zie ik als ik de gordijnen opendoe deze morgen. Het gras is zeiknat, maar wat wil je met een temperatuur die momenteel zo’n graadje of zes is terwijl er geen wind van betekenis waait! Afgelopen week is de astronomische herfst begonnen maar aan het weer is dat niet echt te merken op de temperatuur na dan.

Chauffeur van de dag is René van Dongen die vandaag een rustige rit zal hebben. Lars is ritkapitein van deze vrij nieuwe route die ons in de buurt van Breda brengt maar het naam gevende plaatsje nooit echt binnendringt. Onze leider van de dag verontschuldigt zich al bij voorbaat voor slechte benen na de vele kilometers naar en in de Ardennen van de afgelopen twee dagen. Hier waren leden van de TC te gast bij René Punt voor een fraaie Ardennenrit met start en finish bij zijn huisje in Biron. Een vijftiental leden was daarom afgezakt naar onze zuiderburen. Mede daarom denk ik dat de opkomst deze zondagochtend ronduit tegenviel, zeker gezien de prachtige omstandigheden. Slechts 16 rijdende leden plus chauffeur René gaven acte de presence.

Bij het uitrijden vanaf de plaat houden we opeens het tempo in. De batterijen van Charl zijn fiets waren leeg (ik vroeg me altijd al af waarom hij zo hard kan fietsen) en dus ging hij even zijn fiets wisselen. Als hij weer is aangesloten nemen we ons normale tempo weer aan en vertrekken we via de Heimolen oostwaarts. Ikzelf heb een korte broek aan en dat is best fris zo in die beginfase van de rit. Later die ochtend, zeker wanneer we in de zon fietsen, zal het een stuk beter, lees warmer, worden.

In het peloton is de WK een onderwerp van gesprek. Allereerst de prestatie, of eigenlijk het gebrek daaraan, van onze vrouwen en de keuze voor Afrika als plek van handelen. En uiteraard ook de voorspellingen voor de mannen. Die zijn ronduit belabberd! We mochten met acht man starten maar er zijn maar zes Nederlandse profs aanwezig. De twee kopmannen hebben een verschillend verhaal. Op de eerste plaats de ‘tourheld’ Thymen Arendsman. Als hij zijn tv interview terug zal kijken dan hoop ik dat hij beseft hoe deuzig en onprofessioneel hij overkwam. Geen voorbereiding en bovenal geen ambitie spraken uit zijn woorden maar nog meer uit zijn uitstraling. Die gaat het einde niet halen is mijn inschatting. De tweede kopman heeft zich wel serieus voorbereid op de hoogte en de warmte. Maar zijn leeftijd zal bijna 100% zeker de grootste tegenstander zijn in een veld met Pogi en Evenepoel. Maar we zullen het zien…..

Voor mij is het de tweede keer dat ik deze route rijd. Ik kan me nog herinneren dat het best een verrassende omgeving is. Maar wat ik niet meer wist waren de vele fietspaden waar we vandaag overheen reden of overheen zouden moeten rijden. Vooral het stuk na Sprundel waren die feitspaden niet echt geschikt voor onze TC. Te smal, slecht wegdek, onoverzichtelijke stukken en vele versmallingen. Daarbij opgeteld dat het door het mooie weer best wel druk was met andere recreanten zorgden voor wat nervositeit in de groep. Gelukkig waren we met weinigen en was het te overzien. Ook koos Lars regelmatig ervoor om een fietspad links en rechts te mijden.

En ondanks dat we van een bescheiden omvang waren was het af en toe best wel onrustig. Misschien door het rustige weer, misschien door al die fietspaden, maar voor in de groep vielen met enige regelmaat gaten. Een dringend verzoek van de ritkapitein om beter aan te sluiten bracht wat verbetering. Vlak voor we Ettenleur verlieten was er een hoognodige plaspauze. Mijn blaas stond in ieder geval op springen en ik was niet de enige die een plekje in de bosrand opzocht. Vlak daarna reden we Hoeven binnen en stond de bus op ons te wachten die in de vorige plaats ons niet kon volgen op het fietspad en wat moest omrijden.

Langzaam maar zeker komen we weer op bekende wegen terecht en gaan we ons opmaken voor de finales. Albert-Jan en ik rijden dan al even op kop en proberen een zo gelijkmatig mogelijk tempo te rijden. De weinige wind waait uit zuidelijke richtingen maar is dermate bescheiden dat het niet echt een naam mag hebben. Die wind zal dus geen rol van betekenis gaan spelen in de finale schat ik in.

Albert-Jan en ik rijden even later na Nispen rechtdoor het A-finale parcours op en als ik even achteromkijk zie ik dat we met zeven man zijn. Albert-Jan heeft dan inmiddels zijn vertrouwde plek op kop op zich genomen en rijdt met een gangetje 42 a 43 km/uur. Na de eerste set bochten richting de Schouwenbaan besluit ik om te gaan draaien. Ik neem over en versnel wat door tot boven de 45 km/uur. Even later neemt een beetje tot mijn verbazing Charl van me over. Even later is het Albert-Jan die Charl aflost en dus vormen we nu een treintje en houden het tempo hoog. Tot we bij de rotonde met de Westelaarsestraat aankomen draait dit carrouselletje netjes door. Na de rotonde kijk ik voor het eerst achterom en zo te zien zijn we nog compleet.

Deze tactiek werkt dus niet echt. Er is te weinig wind en vier wagonnetjes haken makkelijk aan. De benen voelen nog steeds prima aan en ik overweeg om een demarrage te plaatsen. Maar Albert-Jan blijft een machtig tempo draaien die me huiverig maakt om een alles of niets poging te doen, nog zo veel kilometer voor de streep. Dus houdt ik me maar in. Dan maar afwachten op de eindsprint waar ik mezelf een goede kans geef.

En zo draaien we de Mastendreef op richting de Wouwse Tol. Albert-Jan stoempt onverstoorbaar door en ik houd het speelveld links achter me in de gaten. Een aanval van Tim, die heel veel kilometers deze maand heeft gemaakt maar geen sprint heeft, kan eigenlijk niet uitblijven schat ik in. En mijn vermoeden wordt al snel bevestigd als het inderdaad Tim is die langs me naar voren rijdt. Met iets minder dan twee kilometer te gaan hoopt hij dat een vrijgeleide krijgt. Maar ik heb geen zin in verrassingen en dus pik direct mijn fiets aan in zijn achterwiel. Zijn tempo zakt met het verstrijken van de afstand al rap. Nu aangaan zou zelfmoord zijn en dus wacht ik maar af.

We zitten inmiddels in de laatste kilometer en de snelheid zakt tot 37 km/uur als Rob zich niet meer kan inhouden. Ook hij heeft in de sprint niet de meeste kans dus probeert hij het maar. Zijn snelheid is (veel) te laag om een gaatje te krijgen en ook nu zorg ik dat ik snel in zijn wiel zit. Het is dan nog 400 meter en als Rob zijn tempo niet kan volhouden besluit ik aan te gaan. Eigenlijk nog best ver maar ik hoop op het beste. Ik voel Charl heel langzaam naast me komen en me zelfs voorbij gaan. Maar ik heb te licht geschakeld en ik trap me het leplazerus maar wil nog niet opgeven. Maar dan zie ik iemand uit het achterveld inlopen op ons en Charl links passeren. Ik herken de witte helm van Frenk Jr. Tot mijn verrassing zie dat onze junior Charl op de streep klopt. Ik heb het dan al opgegeven en bol als derde over de streep. Achter me komt Lars knap als vierde over de streep voor Tim, Rob en Albert-Jan. Daartussen zit ook nog Arnold die vlak voor de finish werd ingehaald door de A.

En zo kwam er bijna weer een einde aan een enerverende rit in mooie omstandigheden. In groepjes rijden we terug naar ’t Strandhuys waarbij we ons door alle wegwerkzaamheden in de stad heen worstelen. Nog steeds schijnt de zon uitbundig en is het dus prima toeven op het terras aan de Boulevard. Met deze rit sluiten we September af en komt het einde van het seizoen rap dichterbij. Nog vier ritten….

Daan