Haringvliet

A-Finale Haringvliet (door Huub)

We zijn de brug over het Schelde-Rijnkanaal weer over en maken ons op voor de finale. Een grote groep kiest voor de A. Ik verwacht dat veel renners nog aardig fris zijn, ondanks het aantal kilometers van vandaag, aangezien ik veel A-renners (net zoals ikzelf) achterin het peloton heb zien bivakkeren.

Geen Daan vandaag, maar wel een Amedeo, Rene van Dongen en een Rick Everaert. Ik begreep van Rick dat hij in de veronderstelling was dat Albert-Jan nog herstellende was van zijn valpartijtje van vorige week en nog niet volle bak kon rijden vandaag. Rick durfde het daarom wel aan om met de A mee te gaan. Ik hoop dat we hem volgende week weer mogen verwelkomen bij de A!

In het neutrale gedeelte zie ik hoe Lars en Albert-Jan druk aan het overleggen zijn. Zijn ze iets aan het bekokstoven? Het tempo hier op de Molenweg zit er trouwens goed in en het positioneren is al druk begonnen. Net zoals een paar weken terug zijn er nog steeds wegwerkzaamheden als we de Rijksweg oprijden en dus beginnen we de A-finale ietsje verderop.

Wanneer we op de Heense Molenweg rijden, parallel aan de Rijksweg, blijft het spul allemaal bij mooi bij elkaar. Het tempo wordt hier wel ietsje opgevoerd, maar alles bij elkaar is het nog niet echt spannend te noemen. Iedereen is begrijpelijkerwijs aan het wachten en sparen voor die ene verschroeiende demarrage van wie anders dan Albert-Jan.

En ja! Daar komt ie dan! Op het fietspad besluit Albert-Jan zijn ros van carbon de sporen te geven. Wie anders dan sluwe vos Charl zit goed in zijn wiel. Samen komen ze los en rijden ze weg. Ik schrik als ik laat door heb dat dit naar alle waarschijnlijkheid de beslissende forcing is en ik nog een renner of 5 voor mij zie fietsen op het smalle fietspad die allemaal een beetje naar elkaar kijken en er duidelijk een lagere cadans op nahouden.

 Ik maak even wat ruimte voor mezelf en vraag iedereen (zo vriendelijk mogelijk) om links aan te houden zodat ik kan passeren. Hup even de ‘afterburner’ aanzetten en go go go! Het had voor mij geen 10 seconden later moeten zijn anders waren de twee vogels voorgoed gevlogen. Met ruim 50km/u stampend op de pedalen focus ik op het achterwiel van Charl dat bemoedigend toch groter en groter lijkt te worden. Ik kijk niet achterom, heb geen idee wat er achter mij gebeurd, maar verwacht dat er toch een aantal renners meeliften in deze achtervolging. Vlak voor de bocht bij de Zwarte Ruiter is de aansluiting een feit. In tegenstelling tot de Amstel Gold race van afgelopen weekend, waar Evenepoel erop en erover ging bij Pogi, blijf ik even in het wiel hangen, een nieuw plan beramend. Maar al de plannen die ik heb worden snel gereduceerd tot één: het moordend tempo van Albert-Jan blijven volgen. Pas nu kijk ik achterom en zie tot mijn verbazing dat enkel Lars mee overgestoken is. Later hoor ik dat Robbie ook nog een dappere poging ondernomen heeft, maar een klassieke chasse patate ter uitvoering bracht.

Over het restant van de finale kan ik twee versies schrijven. De korte versie is er één die we al vaak gehoord hebben dit jaar: het deed veel pijn in het wiel van Albert-Jan en Charl won. De uitgebreidere versie is een mooie beschrijving van een lijdensweg en ging ongeveer als volgt: De zon brandde genadeloos op het asfalt terwijl de finale in volle hevigheid bezig was. Samen met Albert-Jan, Charl en Lars had ik me dus losgerukt uit de grommende massa. Voorin blies Albert-Jan als een bezetene met de wind in onze rug, een menselijke locomotief die geen moment verslapte. Het tempo schoot ongenadig ruim boven de 40 kilometer per uur en elke ademhaling voelde als een gevecht. Char, Lars en ik kleefden in zijn wiel, onze gezichten vertrokken van inspanning en pure wilskracht. Ik voelde mijn benen branden, maar adrenaline duwde me vooruit, recht het strijdgewoel in. De banden suisden over het wegdek, de wereld vervaagde tot één lange streep snelheid en zweet. In de verte lag voor één van ons de overwinning te wachten, maar eerst moesten we nog deze helse dans van Albert-Jan volbrengen. Dit was geen fietsen meer – dit was heroïek in zijn puurste vorm.

Op de stoofdijk kon ik nog een bemoedigend en verbroederend duimpje omhoog steken naar Lars die achter mij reed. Gedeelde smart is halve smart, zo blijkt. Eenmaal voorbij de bus waar chauffeur van dienst Albert aan het filmen was, kon ik enkel nog een hulpkreet naar mijn moeder uitbrengen.

In de laatste kilometer vroeg ik mij af wanneer het moment zo komen dat Albert-Jan de benen stil zou houden en het spel om de eindsprint zou beginnen. Maar niks daarvan. De dienstdoende locomotief had zich ontdaan van zijn remmen en kachelde dapper door. Nog maar een paar honderd meter te gaan. Tja, er moet toch iemand zijn die voor de vorm een sprint inzet? Dan ikzelf maar. En hup, ik stuur al de energie die ik nog heb naar mijn benen en ga vol overgave voorbij Albert-Jan (deze overgave was helaas niet terug te zien in het snelheidsverschil maar ach, ik kwam er wel voorbij). Vervolgens stuurt Charl met gemak zijn fiets voorbij die van mij en zo rijden we de streep over: 1) Charl, 2) Huub, 3) Lars en 4) Albert-Jan.

Na het uitbollen volgen de terechte complimenten aan Charl voor zijn overwinning, aan Albert-Jan voor al het kopwerk en grote motor, en aan Lars voor wat de personificatie van Grinta is.

Het is even wachten op de rest en samen rijden we terug naar het Strandhuys voor nog meer sterke verhalen.