Javadorit

Datum Route Chauffeur
JaVaDo-rit Goosens Reinier
Uitrijroute Finale Afstand Wegkapitein
Geen finale 129 Schijns Huub
Ritinformatie / verslag

 

JAVADO-rit 2018  

(verslag clubrit 9 september 2018)

Javadorit 2018, de droogte voorbij! (Markiezen, dronken van vreugde, zetten parochiezaal in Essen op z'n kop).  

Begin september. Traditioneel de tijd in het jaar waarin wij Markiezen met lood in onze fietsschoentjes afreizen naar Essen voor de jaarlijkse Javadorit. Een rit waarin het niet gaat om wie de beste sprint of benen heeft, maar waarin de club die het best een vooraf opgegeven gemiddelde snelheid aan kan houden, tot winnaar uitgeroepen wordt. En ondanks vele serieuze en dappere pogingen uit het verleden, is de heroïek die hoort bij het hoogste schavot ons nog nooit ten deel gevallen. Mogelijk dat veel Markiezen een nieuwe teleurstelling vrezen want de animo onder de leden valt dit jaar helaas tegen. Desalniettemin durven een veertiental leden, of misschien is 'helden' wel een beter woord, het risico van een nieuwe teleurstelling te lopen in een poging eeuwige roem te vergaren.

Iets voor 7 uur, wanneer het nog een beetje donker is en ik hier en daar een lampje op racefietsen zie, vertrekken we richting Essen. Onderweg pikken we Lars op die vanuit Huijbergen precies op het moment dat wij voorbij komen aansluit. Dit is nog nooit eerder voorgekomen, zo geeft Lars aan. Belooft het zo een dag te worden? In Essen-Hoek is het op deze ochtend al best druk. Dit in verband met een jaarmarkt die opgebouwd wordt. De bus, die vandaag bestuurd wordt door Reinier, moet daarom een stukje omrijden. In Essen ontmoeten we verder Wouter en Frank Ros. Ook sluit René van Dongen aan die ons bij het vertrek uit Bergen op Zoom net gemist heeft.

De route van vandaag voert ons langs: Nispen, Roosendaal, Kruisland, Steenbergen, Welberg en de Heen, om vervolgens weer naar het zuiden via Bergen op Zoom af te zakken naar Essen. Voor ons dus bekend gebied en gesneden koek, alhoewel ik in de polder bij de Heen geen herkenningspunten zie en mezelf toch even af vraag waar we nu precies zijn.

Het moment van onze start om 7:41 nadert snel. Flauwe grapjes, waarschijnlijk van de zenuwen, worden nog gauw gemaakt en het toilet wordt nog even bezocht. Ook worden de blokjes voor de controlepunten in ontvangst genomen en maakt Reinier nog snel een groepsfoto.

Onze poging naar eeuwige roem wordt al bijna in de eerste meters om zeep geholpen wanneer de organisatie ons niet echt duidelijk maakt welke kant we nu eigenlijk op moeten fietsen. Gelukkig laten Lars en René zich niet gek maken en pakken deze twee heren vol overtuiging de koppositie in en brengen zij de groep in beweging. De eerste kilometers hebben we het tempo er goed in zitten. Dit om zo snel mogelijk op onze gewenste 32 km/u gemiddeld te geraken.

Tot aan de eerste controlepost zijn het nog steeds Lars en René die op kop rijden. Ik, met naast mij Peter (die de laatste weken een erg goede indruk maakt!) en dan weer Bas, rijd daar achter om zodoende kleine correcties op onze snelheid door te geven. Niet dat ik dat vaak moet doen. De heren voor mij maken mijn taak heel gemakkelijk. Dank daarvoor! Af en toe kijk ik achterom en zie dat de groep het tempo ogenschijnlijk goed kan volgen. Daan rijdt in laatste positie en fungeert als soort van vangnet, mochten leden aansluiting verliezen.

Over het weer hebben we vandaag onderweg niet te klagen. Het is vanwege het vroege tijdstip weliswaar wat frisser (Bas, Frank en Frank durven het aan om zonder armstukken te rijden), maar het is droog en de wind is niet dusdanig sterk dat dit ons in de problemen zal brengen. Alleen wanneer we ten westen van Steenbergen fietsen voelt de wind krachtig. Maar ook hier is het René die als windhapper fungeert en ons langs deze iets lastigere passage loodst en niet van kop te halen is.

Als een geoliede machine rijgen we de kilometers aan elkaar en voor we het weten is Essen met de finish weer in zicht. René Punt heeft ons inmiddels verlaten. Hij is ter hoogte van Bergen op Zoom afgeslagen. Onderweg blijven lekke banden ons bespaard en moet Reinier alleen renners terug bij de groep brengen die van een sanitaire stop genoten hebben. Ik spreek wat leden en ik proef dat er een goed gevoel heerst over de manier waarop we gereden hebben en onze kansen. Maar ach, wat koop je daarvoor. Onze prestatie zal straks keihard afgerekend worden met de precisie meetinstrumenten van de organisatie. Wel schrikken we even wanneer de groep die na ons gestart was al vlak na ons binnen komt. Hebben zij te snel gereden, of zijn wij toch te langzaam?!

Eenmaal binnen in de parochiezaal, waar de prijsuitreiking zal volgen, doen wij ons tegoed aan de boterhammen die voor ons klaar liggen en wordt menig biertje bij ons op tafel gezet. Om de tijd te doden wordt overlegd wat er met de ritkapitein van vandaag gebeurt mochten wij ook dit jaar de eerste plaats niet halen (het feit dat ik dit ritverslag heb kunnen typen verraad een goede afloop). Daan zit er opvallend rustig bij en maakt zich niet druk. Weet hij iets dat wij niet weten? Daan heeft nieuwe schoenen, welke hem de overwinning in de A-finale van vorige week hebben opgeleverd. Succes vandaag gegarandeerd dus?

Inmiddels zijn de tussentijden van de eerste 2 controleposten bekendgemaakt en blijkt dat wij ons bevinden in de bovenste regio van het scorebord. Ons goede gevoel wordt dus bevestigd. Echter moeten we wel een teleurstelling verwerken wanneer blijkt dat niet één van ons prijs heeft in de tombola die ook door de organisatie gehouden wordt. Maar goed we zijn gekomen voor maar één prijs, de enige prijs die telt.

Wat als.. wat als... Dat spookt er door ons hoofd. Er worden al aanstalten gemaakt om de krant te schrijven, de platte kar uit de schuur te halen en om een toevoeging op ons clubtenue aan te brengen wat ons doet herinneren aan een overwinning die nu binnen handbereik lijkt.

De host van vandaag krijgt het voor elkaar om een goede spanningsopbouw in de definitieve uitslag te bewerkstelligen. Één voor één worden de scores van de teams gepresenteerd, beginnende met de nummer laatst. Zodra nog maar 2 teams genoemd kunnen worden en wij er daar één van zijn, denk ik terug aan de editie van een paar jaar terug waarin wij op 1 seconde de overwinning aan onze neus voorbij zagen gaan. Het zal toch niet!

Nee, het zal niet. Want vandaag heeft de Markies geschiedenis geschreven door met een marge van 3 seconden voor het eerst in haar bestaan de javadorit te winnen! Na vandaag kunnen wij met nog meer trots ons clubshirt dragen en stiekem van binnen lachen wanneer wij de bewonderende blikken van onze fietsvrienden zien (waarin een zeer begrijpelijke jaloezie schuilt). Ik ga ervan uit dat wij de komende periode tijdens onze clubritten niet fatsoenlijk over straat kunnen en wij de volgende zin bij onze medeweggebruikers zeer regelmatig zullen losmaken: “Wow daar rijdt de Markies, de winnaar van de Javadorit 2018!”

Ik wil tot slot iedereen bedanken die vandaag meegereden heeft. Ik heb enorm genoten! Wel doemt bij mij de vraag op wat je als fietser überhaupt nog kan doen om dit succes te evenaren, laat staan te overtreffen. De ronde van Vlaanderen fietsen? Marmotte? Het enige wat je mijn inziens kan doen is de Javadorit nog een keertje winnen! Maar dat zal niet vanzelf gaan. De concurrentie is moordend en iedereen, van de Heidstoempers tot aan 't Padelleke zal er op gebrand zijn de Markies te verslaan. Vandaag vieren we feest, maar morgen begint de voorbereiding voor de editie van volgend jaar! Wees er bij!

Met sportieve groet, Huub.

O, nog even! Ik benijd Wim. Dit was zijn eerste Javado en meteen de eerste plaats! Was hij vandaag dan onze lucky talisman?

Theme by Danetsoft and Danang Probo Sayekti inspired by Maksimer