Zeelandbrug

Prachtig fietsweer in Zeeland!

Weinig wind, weinig bewolking en aangename temperaturen. Dat waren de ingrediënten voor vandaag met betrekking tot het weer. Op de kalender staat een rondje over de Zeelandbrug. Nu zit ik inmiddels al heel wat jaren bij de club en dit rondje heeft toch wel iets bijzonders bij mij. Ik beschouw dit een beetje als een klassieker onder de clubritten. Op de eerste plaats door zijn lengte van ruim boven de 120 kilometer maar meer nog om de passage over de uit 1965 stammende 5022 meter lange Zeelandbrug! Het weer en de historie in ogenschouw nemende viel me de opkomst van vandaag, ‘slechts’ 28 leden aan het vertrek, een beetje tegen.

Even wat statistieken van deze rit. De afgelopen 20 jaar stond deze route 16 keer geprogrammeerd. Een keer werd ze afgelast ivm slecht weer (2005). Dat betekent dat er 15 keer een finale gereden werd. Ik heb uitslagen terug kunnen vinden. Een keer was er een valpartij. Rene van Dongen ging in 2011 onderuit en werd de finale geneutraliseerd. Van de finales van 1998 en 2000 kan ik geen informatie meer vinden, behalve dan dat in 2000 ook over de pijlerdam gereden werd. Misschien dat er toen ivm de lengte geen finale meer gereden is? Dus 12 uitslagen met 9 winnaars. Charl slaagde er drie keer in deze klassieker te winnen. In 2003, 2004 en 2010 was hij de snelste. Rene van Dongen lukte het twee maal in 2009 en 2012. Verder wisten Charl Franken (1999), Frans Goddrie (2006), Rob Naaijkens (2007), Joop (2008), Daan (2013) en Jan Kees (2016) ook de bloemen te pakken.

Terug naar de rit. Albert was van huis vertrokken zonder helm? Hij besloot om om te keren en zijn vergissing recht te zetten. In eerste instantie wachtte de groep op hem, maar toen dat wat lang ging duren werd besloten om de chauffeur van de dag te vragen op hem te wachten en hem daarna voor de groep af te zetten. Die chauffeur was vandaag een oud lid! Op de planning stond nog John Mens. Hij is echter in het begin van het seizoen al (weer) gestopt en dus dreigden we zonder chauffeur de rit te moeten gaan rijden. Gelukkig was oud lid Paul, zoon van Cor, bereid om in de bus plaats te nemen en ons zo uit de brand te helpen. Of dit met lichte drang van papa is gegaan weet ik niet….

Bij het vertrek is het zo’n graadje of 14. Ik had nog getwijfeld of ik misschien mijn windstopper aan moest doen voor wat extra isolatie in de beginfase. Maar al rijdend in het zonnetje bleek mijn keuze om de stopper thuis te laten de juiste te zijn. Zeker ook omdat we met een oostenwind in het begin de wind in de rug hadden. Ikzelf nestel mij op de eerste positie met als doel de snelheid in het begin rustig te houden. In eerste instantie rijdt mijn broer Jan Kees naast me maar een kraak in zijn fiets besluit hem om eerst eens te onderzoeken wat er aan de hand is. Zijn plekje wordt ingenomen door Jochem en de volgende 25 kilometer houden we het tempo rond de 32 km/uur. Handjes op het stuur en aan het geroezemoes achter me te horen kan iedereen relaxed mee komen!

Op weg naar Yerseke krijgen we te maken met het resultaat van wat ‘verkeersexperts’ vanachter de tekentafel allemaal verzinnen. De doorgaande weg is daar opeens verboden voor fietsers geworden? Blijkbaar willen ze liever geen fietsers door het industriezone ter plekke? Hoewel Nederland een fietsland is worden met regelmaat de fietsers het kind van de rekening wanneer wegenplannen worden aangepast. Kijk maar naar de ‘fraaie’ oplossingen nabij de nieuwe brandweerkazerne in ons eigen Bergen! Fietsers een paar kilometer laten omrijden of al zigzaggend, al dan niet via stoplichten, vele malen dezelfde weg laten oversteken is blijkbaar geen bezwaar.

Dit jaar besluit ik op verzoek van Reinier om in Wilheminadorp de variant langs het Goese Sas te volgen. Deze is weliswaar een paar kilometer langer maar wel een stuk interessanter dan de recht-toe-recht-aan route via de Langeweg. Hier worden we voor de eerste keer ingehaald, ja soms gebeurt dat ook wel eens, door een vrij grote groep hardrijders. Zij rijden blijkbaar een toertocht die voor een groot stuk langs dezelfde route gaat als de onze. Gelukkig is het hier niet druk want de wegen hier zijn eigenlijk niet breed genoeg voor twee inhalende toerclubs….

Na restaurant het Katseveer is het gedaan met de wind mee. Alhoewel er eigenlijk nauwelijks wind staat krijgen we deze nu meer van opzij als we noordwaarts afbuigen. Bij de Zandkreeksluis wordt net gewisseld naar de bypass. Wij kunnen prima onze weg vervolgen over de westelijke sluisweg maar de bus moet nu even wachten tot hij verder kan rijden. Even verderop zien wij de snelle jongens (en meiden!) van de toerclub die ons even daarvoor inhaalden langs de kant van de weg staan. Een lekke band haalt bij hen het tempo eruit! Wij rijden ze gewoon voorbij op weg naar de brug die voor ons inmiddels opdoemt. Niet echt heel duidelijk want hoewel het zonnig is, is het ook vrij heiig.

Tot mijn verbazing geen mini wedstrijdjes vandaag op de Zeelandbrug! Er wordt in een zeer beheerst tempo twee aan twee gereden gedurende de gehele vijf kilometer! Gelukkig is het ook niet echt druk op het fietspad want we komen maar een paar keer fietsers ons tegemoet. Verder hebben we volgens mij ook nog eens mazzel omdat er blijkbaar geen bootjes liggen te wachten. In ieder geval gaat de brug voor de verandering eens niet open vlak voor onze neus! Dat was in het verleden wel eens anders…

Na de brug komt het verzoek om een sanitaire stop. Na de stoplichten bij Zierikzee, de snelle groep is ons net weer gepasseerd en moet wachten voor het stoplicht, stoppen we even bij de parkeerplaats. Hier stond de bus op ons te wachten. In de bus is ook extra water aanwezig zodat zij die daar behoefte aan hadden vers water konden tappen. Na een korte onderbreking rijden we weer verder richting het watersnoodmuseum en Bruinisse. In eerste instantie zijn het Jan Kees en Sjel die ondanks de wind tegen het tempo hier meer dan behoorlijk houden. Zij rijden constant 34 km/uur en soms moet ik ze zelfs verzoeken om iets in te houden. Na een tijdje houdt Jan Kees het voor gezien en neemt Rob Naaijkens zijn plaatsje in. Dat verandert niet veel aan de snelheid want ook nu moet ik soms beide heren terug fluiten!

Wanneer we de weg omhoog rijden richting de Philipsdam en de Krammersluizen hetzelfde beeld als op de Zeelandbrug. In een mooi gelijkmatig tempo rijdt de groep compact naar boven. Ook dat is in het verleden wel eens anders geweest! Het is in de afdaling eventjes opletten. Overal staan hekken in verband met de aanleg van mega-windmolens hier.

Zo maken we ons op voor de finales. Na de brug kijk ik eens om me heen en zie dat we met een grote groep bij de A zijn. Zo’n 18 leden kiezen vandaag voor de snelle groep. Op kop zijn het Jan Kees en met name Sjel die een leuk tempo aanhouden. Bij Vossemeer kiest Richard zo als gebruikelijk voor de weg om de slingerpassage via het fietspad te omzeilen. Een motorrijder is daar niet zo van gediend en laat dat Richard even duidelijk weten. Gelukkig loopt het met een sisser af.

Met het opdraaien van het fietspad langs de N257 start de finale met Sjel nog steeds op de eerste rij. Ik kijk het even aan maar omdat ik geen zin heb in een matte finale waar iedereen zich warm nestelt in de luwte van de Adelaar van de Ganzerikstraat besluit ik om maar als eerste aan te gaan. Ik trek even lekker door met als doel om te kijken wie er reageert. Maar helaas gebeurt er niet veel. Men komt terug tot mijn wiel en neemt vervolgens niet over. (Herkenbaar??) Ik wacht eventjes af maar als er geen reactie volgt houd ik de benen maar stil. Uiteindelijk is het volgens mij Huub die aangaat. Er volgen nu wat flauwe uitvalletjes tot Jan Kees aangaat en Johan die daar achteraan springt. Er volgt direct een reactie van meerdere leden en ook ik versnel weer.

Ook deze poging strand vrij snel. De volgende die gaat is Arjan en hij krijgt een klein gaatje. Ik spring er achteraan en dan zijn we met z’n tweeën weg. Tot mijn verbazing krijgen we wat ruimte en besluit ik om door te zetten. Helaas is Arjan niet in staat om over te nemen. Vlak voor het keerpunt Zwarte Ruiter zie ik dat de groep onder leiding van Johan het gat aan het dichtrijden is. Ik zet nog even aan maar vlak voor we de Stoofdijk opdraaien zijn we weer compleet. Nu volgt een periode van demarrages. Ouderwets zou ik bijna zeggen! De wind staat nu licht in de rug. Jan Kees, Rob, Huub en ik zijn enkelen die proberen wat te forceren. Achterin zijn enkele slachtoffers die het niet kunnen bijbenen.

Op het moment dat ik me wat laat terugzakken na een eerdere poging om weg te rijden is het Rob die met zo te horen veel plezier weg springt. Hij krijgt wat ruimte en Johan duikt het gat in. Ik zit helemaal ingesloten. Ook heb ik het idee dat er weldra gereageerd zal worden omdat iedereen toch wel zal beseffen dat men deze twee kleppers niet te veel ruimte moet geven. Maar dan zie je dat waar de ene week alles mee zit, de andere week de dingen niet op zijn plaats vallen. Jan Kees ergert zich blijkbaar ook aan het verloop van de koers en gooit er wat krachttermen en aanmoedigingen tegenaan. Maar dat helpt niet want Rob en Johan rijden langzaam verder weg.

Eigenlijk is de finale nu in zijn beslissende plooi gevallen. We zitten dan al in de chicane van de Polderweg. Jan Kees probeert nog in zijn eentje het gat te dichten. Dat zijn benen prima zijn blijkt wel uit het feit dat hij de achterblijvers voor blijft. Maar het gat met de twee koplopers wordt niet kleiner en dus gaan Rob en Johan uitmaken wie deze op zijn lijstje mag gaan bijschrijven. Rob heeft al veel kopwerk gedaan en maakt het Johan misschien wel iets te gemakkelijk. Johan wordt dus eerste voor Rob en Jan Kees. Daarna bollen de anderen ook over de finish.

In plaats van terug naar het Strandhuys te gaan, zijn we vandaag te gast bij Richard thuis in de tuin. Een beetje traditie want wanneer we in de zomer finale Halsteren hebben en het goed weer is, nodigt Richard de club uit. En dus praten we dit keer in een fraaie tuin in het zonnetje na over de finale, de ronde van Huybergen, de Vuelta en nog veel meer. Met dank aan Richard!

Daan