Ardennenrit

ZON OVERGOTEN IN DE ARDENNEN!!

Ook dit jaar zakten we weer af naar de Ardennen voor onze jaarlijkse rit in de Waalse heuvels rondom La Roche! Dit jaar geen problemen met verschuivende datums of ander ongemak, zij het dat we wel weer met vaderdag op pad gingen. Niemand die ik daar over hoorde klagen dus dit jaar was dat blijkbaar geen issue.

We verzamelden om kwart over acht op de Boulevard. De zon schijnt uitbundig en het belooft een prachtige wielerdag te worden met weinig wind, veel zon en hoge temperaturen! Eenmaal in de Ardennen aangekomen bleek het met de zon wel mee te vallen, maar verder werd het inderdaad een prachtige dag. Snel werden alle personen en fietsen over de aanwezige auto’s verdeeld en konden we op pad. Vandaag geen verkeershinder zodat we vrij vlotjes op de camping in Dochamps aankwamen. Camping Petit Suisse was zoals we al vele jaren gewend zijn de uitvalsbasis.

We zijn met 24 leden, een mooie opkomst wat mij betreft, en vier gastrenners waar onder twee zonen (Wouter van Egeraat en Wout Lulofs) en een vader (Charl Franken). Een divers peloton dus vandaag! De route is dezelfde als vorig jaar. Jochem heeft niet alleen dit fraaie weekend georganiseerd, hij is ook ritkapitein vandaag en heeft de route op zijn navigatie geladen. Dat hebben meerdere leden gedaan maar ik vermoed dat daar de bron van enige miserie is ontstaan omdat op de site een verkeerde route op routeyou.com staat! Jochem had af en toe moeite om zijn display goed af te lezen waardoor we een aantal keer stil moesten staan. Ook reden we een keer de verkeerde kant op waardoor we wat meer kilometers reden dan gepland. Maar met het fraaie weer en de goede sfeer kon dat weinig leden iets schelen volgens mij!

Om organisatorische redenen rijdt er al een paar jaar geen volgbus meer mee in de Ardennen. In eerste instantie waren we daar best blij mee omdat we in de eerste 10 kilometer drie keer met een wegafzetting te maken kregen. Als fietser kun je daar in de regel wel langs, een eventuele volgbus had dan moeten omrijden. Maar na twintig kilometer kwam de keerzijde van het rijden zonder volgauto aan het licht: Danny reed een spaak uit zijn achterwiel en kon echt niet meer verder! Weer stonden we allemaal stil. Gelukkig was er iemand met een spakenspanner en kon Johan een oude hobby van hem weer oppakken. Na wat afstellen kon hij het wiel dusdanig richten dat Danny er in ieder geval weer op kon fietsen. Samen met zijn vader en Kees en Ludo besloten zij de kortste we terug naar de camping te nemen om daar een reservewiel te pakken.

Ondertussen reden we verder over het geplande parcours met fraaie beklimmingen zoals de Col de Roche a Frene. (361 meter) Via fraaie dorpjes en gehuchten zoals Aisne, Bomal en Tohogne reden we naar Durbuy. Hier pakten de voorste de bekende muur via de steilste aanloop, dat wil zeggen direct links na het marktje en via de Tier Moreau! In het begin is deze best wel steil met stukjes van 18%. Bijna bovenaan werd er gewacht en gingen diverse leden kijken of ze vers water konden regelen. We zijn dan al best een tijdje onderweg en bij de meeste waren de bidons zo goed als leeg. Hoer ook besluiten Walter en Wout om de kortste weg terug naar de camping te nemen. Wout heeft tot dan toe prima mee gefietst en kwam regelmatig voor zijn vader boven op de klimmetjes!

Voor meer leden gaan de kilometers en hoogtemeters tellen. Peter komt al heel de rit op zijn eigen tempo boven op de klimmetjes en ook Renzo bungelt een paar kaar los achter de troepen. Ook voor Corrie is het net te veel van het goede en deze leden besluiten om de laatste paar klimmetjes te laten voor wat ze zijn om binnendoor naar de camping te rijden.

Als we even later op een grotere weg uitkomen zijn sommige leden, waaronder ikzelf, in de veronderstelling dat we al op de Samree zitten. Jochem leidt de groep echter stoicijns de goede kant op, geholpen door Jan Kees. En zo rijden we even later La Roche binnen en kunnen we ons opmaken voor de slotklim van vandaag, de finaleklim over de Samree! Nog even de brug over en linksaf en dan is het zover.

Ikzelf ga op kop rijden met de intentie om eigen tempo te gaan rijden. Ik verwacht dat men in mijn wiel zal kruipen en vooral zal afwachten. Tot mijn verbazing, en eigenlijk ook weer niet!, is het Mark die al snel een demarrage plaatst en even voor de club uitrijdt. Ik laat me niet afleiden en blijf gewoon tempo rijden. Al vrij snel rapen we Mark op. Ik heb geen idee wat er achter me gebeurt en weet dus niet wie wanneer moest lossen maar wanneer ik na ruim twee en een halve kilometer in de bocht voor het eerst omkijk zie ik een mannetje of zeven als een rits wagonnetjes mijn locomotiefje volgen!

Waanneer de weg ietsjes minder omhoog gaat vesnel ik een beetje maar het regelmatige geluid van schakelende derailleurs achter me doen mij vermoeden dat niet iedereen even gemakkelijk mijn tempo kan volgen. Na bijna drie kilometer hoor ik iemand van achteruit komen. Het blijkt Huub te zijn met Jan Kees in het wiel. Ik besluit om snel aan te pikken en zet eventjes aan. Huub’s tempo zakt al snel terug naar het tempo dat ik ook al reed en de aanblik achter hem van de twee broertjes geeft blijkbaar geen gevoel want al na 500 meter laat hij het tempo lopen. Jan Kees is ook niet bereid om op kop te komen en dus besluit ik dan maar zelf aan te zetten. Voor Jan Kees is dat net te veel en alleen Huub volgt me.

Wanneer ik even later weer achterom kijk zie ik dat ook Wouter heeft aangesloten. Daar had ik al een beetje rekening mee gehouden gezien de rit van vorig jaar waar Wouter ook al indruk had gemaakt. Huub hangt volgens mij aan het elastiek en ik besluit om het tempo weer een beetje op te voeren. Dat heeft direct resultaat want Huub’s lijntje breekt nu definitief en ga ik met Wouter in mijn wiel verder richting de finish. Het is nu nog twee kilometer en de setting blijft al die tijd dezelfde: Ik op kop, Wouter in mijn wiel.

Met nog zo’n 400 meter te gaan is het opeens Wouter die versnelt en probeert er vandoor te gaan. Ik pareer direct en sluit snel weer aan. De stijging is in dit stuk al aan het afvlakken en ik trek door tot 38 km/uur en ga erop en erover. De volgorde is weer hersteld en nu zit ik me af te vragen waar de finish is? Voor zover ik me kan herinneren van vorig jaar lag er toen geen streep na asfalteringswerkzaamheden een aantal jaar terug. Ik besluit het verkeersbord met een rode rand en 70 erop dan maar als eindpunt te beschouwen. Ik zet nog een keer aan en passeer tevreden mijn eigen virtuele finishlijn!

Wouter zal mij waarschijnlijk meewarig hebben bekeken en zich hebben afgevraagd waarom ik mijn benen stilhield. Hij rijdt in ieder geval gewoon in zijn tempo door. Als ik weer naar voren kijk zie ik opeens twee leden een eindje verderop staan en als ik nog eens beter kijk zie ik ook een streep getrokken vlak voor de afslag naar Dochamps. Wouter is hier inmiddels, als eerste!, overheen gereden en ik besef me opeens dat ik te vroeg gestopt ben….

Renzo maakt foto’s van de personen die de streep passeren. Inmiddels komt Huub op nog redelijk korte tijd als derde over de streep en dan is het een tijdje wachten. Achtereenvolgens zijn het Johan en Jan Kees, enige tijd later gevolgd door Roland en Sjel die binnen komen. Daarna een groepje met Arjan voor Folke en Lars. Albert wordt elfde voor Piet en Mark. De rest druppelt daarna binnen. Nu is het nog een klein stukje verder omhoog om daarna in een lange afdaling terug naar de camping te snellen.

Op de camping het gebruikelijke ritueel: Leden bestellen wat te drinken en gaan douchen. Sommige leden hebben hun zwembroek meegenomen en nemen eerst nog een duik in het zwembad. Get geluidsniveau op het terras zwelt ondertussen aan wanneer steeds meer leden zijn aangekomen en aan een welverdiend biertje of fris zitten. Ook het geluidsniveau in de douches is soms behoorlijk hoog maar dat wordt veroorzaakt doordat het warm water blijkbaar op is en diverse leden dus een koude douche moest nemen. Om een uurtje of zes worden we aan tafel verwacht en kon men kiezen uit een halve haan of Lasagne. Aan een lange tafel gezeten is het nog steeds een kippenkot van opgewonden wielrenners die het zo te zien best naar hun zin hebben.

Vanaf half acht zoekt iedereen zijn eigen auto of chauffeur op en gaat men weer op huis aan. Jochem wordt nog eens hartelijk dank gezegd voor de organisatie. Tot volgend jaar!

Daan van Dommele