De Heen

Ondanks veel wind en mogelijk regen onderweg vertrekken we vandaag toch met 31 fietsers richting de Heen.
Jochem, Folke en Frenk rijden vandaag de nodige kilometers op kop wat vooral vanaf Steenbergen veel inspanning kost.
Piet Schijf rijdt al vroeg lek en tijdens het repareren verwondt hij zijn hand dermate dat fietsen er verder niet meer inzit vandaag en de gehele rit in de bus meerijdt.

Voor het verslag van de finale bij de A volgt nu een bijdrage van mijn correspondent Huub:
Nadat we de brug over zijn maken we ons weer op voor de Finale! Bij de A-finale verwacht ik stiekem Frenk Bosters en Mark de Kok, aangezien zij tijdens de rit veelvuldig in de voorste regionen te vinden waren en ook het kopwerk niet schuwden. Toch besluiten Frenk en Mark rechtsaf te slaan bij de splitsing. Desalniettemin rijden we met een flink groepje rechtdoor over de Molenweg, voorbij Nieuw-Vossemeer. In het neutrale gedeelte hebben we de wind mee, wat er voor zorgt dat menig lid nog ruimte ziet om een grapje of praatje te maken. Ook wanneer we rechtsaf langs de N257 rijden is de wind nog redelijk gunstig maar wordt het tempo steeds meer opgevoerd. Toch verwacht ik in deze fase niet veel vuurwerk. De finale is namelijk nog lang en vanaf de Zwarte Ruiter zullen de omstandigheden dusdanig zwaar zijn (volle bak windkracht 5 à 6 op onze snufferd) dat een vroege ontsnapping gedoemd lijkt om te mislukken en dat alles wel lang bij elkaar zal blijven.
Hoe mis kan ik het hebben. We hebben de Heensche Molen nog maar net gepasseerd of Jan Hennig, Folke en Johan besluiten om de knuppel in het hoenderhok te gooien. Ik zit wat ver van achteren als ik het drietal zie wegrijden. Hierdoor dien ik alle zeilen bij te zetten om samen met de in topvorm zijnde Arjen de aansluiting te realiseren. Tijdens de achtervolging geeft mijn teller 57 km/u aan. Arjen en ik sluiten aan en met z'n vijven lijken we weg. Helemaal wanneer Johan besluit om nogmaals, nog voor de Zwarte Ruiter, het tempo weer op te voeren.
Zodra we echter de Stoofdijk opknallen is het snel gedaan met het geknal. De wind staat nu zeer ongunstig en niemand wilt zijn energie verspillen door het oppakken van de koppositie. Zo hard het eerst ging, zo langzaam gaat het nu. We bereiken nu misschien wel een historisch en Markies onwaardig dieptepunt, wanneer mijn teller nog maar net boven de 20 km/u uitkomt. Van achteren sluiten er dan ook zeer snel leden aan, waaronder Rob, Lars en René. Schoorvoetend zijn er nu wat leden die een soort van versnelling plaatsen, maar het houdt niet over hoor. De eerste die het tempo weer echt opvoert is (wie anders) Rob. In deze fase is het goed opletten omdat de wind een beroep doet op onze stuurmanskunst. Ik ben in ieder geval blij dat ik rond rijd met lage velgen.
Uit het niets, zo lijkt het, is het ineens Johan die het genoeg vindt. Nog voordat we bij de bus zijn op de kruising met de Moorseweg gaat hij er alleen van door. Een achtervolging lijkt moeilijk op gang te komen en er wordt naar elkaar gekeken. Het is gelukkig Rob die iedereen tenslotte aanspoort om samen te werken en te 'draaien' in een poging de ontsnapte Johan terug te pakken. Of het nu door de 'goede' samenwerking komt in de achtervolgende groep, of doordat Johan een verkeerde inschatting heeft gemaakt laat ik even in het midden, maar het gat wordt kleiner. Bij de bus zijn we dan ook weer bij elkaar. Toch hebben een aantal leden met deze truc van Johan flink hun reserves moeten aanwenden, en is hun rol in deze finale uitgespeeld. Op de Rubeerdijk, ter hoogte van de Kladsedijk, zijn het dan ook weer de eerdere vijf die uit lijken te gaan maken wie deze interessante finale gaat winnen. Deze vijf plus René moet ik zeggen, want René verweert zich kranig en geeft zich niet zomaar gewonnen. Pas halverwege Glymesweg is het beste bij René er af.
Op het moment dat ik besluit om de aanval te kiezen is het Jan die met een serieuze versnelling op de Polderweg die finale vroegtijdig wil beslissen. Pas op de Erasmusweg is Jan bijgehaald en besluit ik om het laatste restje energie wat ik nog heb op te maken en tegen beter weten in te hopen op de hoogste ereplaats. Met de finish goed in zicht knallen nog drie renners over mij heen. Uiteindelijk, met een aantal fietslengtes voorsprong, is de terechte winnaar vandaag Johan. Folke, die zich tijdens de rit ook al veel van voren had laten zien, is verdiend tweede. Arjen maakt het podium compleet. Voor Arjen is dit wederom een ereplaats waarmee hij laat zien dat hij klaar is voor de Ronde van Vlaanderen over 2 weken en dat er serieus met hem rekening gehouden dient te worden in de finales die nog gaan komen. Ikzelf kom als 4e over de meet, gevolgd door Jan op 5 en René op 6. Pfff wat een finale.

Wat is er daarachter gebeurd?
Ik (Reinier) had redelijk wat vertrouwen om ondanks de harde wind lang mee te gaan. Al vanaf de Heensche Molen werd mijn "moraal" echter danig te niet gedaan door een enorm harde versnelling van Johan den Boer die een gaatje met de evengoed hard doorrijdende Jan Henning en Folke Bouma dichtreed. Ik moest meteen een gaatje laten met slechts Rob Naaijkens en Lars achter me die ook i.v.m. het kleine verzet op hun crosser het tempo niet konden bijbenen. Tot vlak voor de Zwarte Ruiter kon ik in hun wiel bijna weer aansluiten maar een nieuwe versnelling van Johan deed mij en vlak voor me Richard de das om. Na het keerpunt leek het nog even mogelijk terug te keren omdat het voor ons wel erg stil viel waarop Richard mij dan ook enthousiast aanmoedigde al mijn talent en kracht in de strijd te gooien. Natuurlijk deed ik dat maar vanaf de afslag naar Notendael zagen we de groep voor ons langzaam verder wegrijden. Na enkele honderden meters achter de bus te hebben gereden moest Richard lossen omdat ik hem min of meer toch op de kant had gezet en besloot ik de voor ons uitrijdende Lars op te vissen. Uiteindelijk reden we als trio naar Halsteren waarbij ik vreemd genoeg meer moeite had met de hoge snelheid met wind in de rug dan het tegen de wind in beuken. Kortom: het was uiteindelijk een goeie training!

Reinier Goosens