Boonhil

EINDELIJK ZOMER, MAAR NIET IN DE BOONHIL…

De zomer is dan eindelijk begonnen. Na een somber en koud voorjaar maakt de zon deze week zijn achterstand meer dan goed. Geen wolkje te zien vandaag maar de wind is een beetje spelbreker. Al weken staat er een vervelende en best wel een koude noorden wind. Maar een kniesoor die daar op let!

Om negen uur precies neemt ritkapitein Huub het woord en even later zijn we op pad. Een aantal leden wil pardoes de verkeerde kant op weg fietsen want gevoelsmatig ligt de Boonhil, de naamgever van vandaag, noordelijk van ons. Maar de uitrijroute is toch echt via de Heimolen zodat we nog eventjes van de wind mee kunnen genieten.

We zijn met 30 leden en redelijk groepje gastrijders. Piet van Egeraat is de chauffeur van vandaag en zal het niet al te druk hebben met elke banden. Wel was het goed opletten voor hem omdat het koers was tussen Oud Gastel en Steenbergen. Hierdoor moest Huub flink improviseren om ons toch nog een volwaardige route voor te schotelen. De Boonhil was vandaag niet bereikbaar maar dat maakte niet uit…..

Na Stampersgat buigen we weer zuidwaarts. Het zonnetje schijnt heerlijk en de temperatuur komt weldra boven de 20 graden uit. Aan het gekabbel rondom me heen te horen heeft iedereen er plezier in. Mij ogen zijn dik en nat want de pollen zijn ook met de zon uit hun hol gekropen. De stevige wind versterkt het alleen maar en ik ben niet de enige dat merkt. Ook Jeffrey heeft er zichtbaar veel last van en zakt naar achteren om zijn neus eens flink te legen!

Intussen rijden we alweer door Nispen en maken we ons op voor de finales. Bij de splitsing zie ik dat de meerderheid vandaag kiest voor de snelle groep. Tot mijn instemming zie ik dat Reinier de eerste is die wind af er vandoor gaat. Eventjes heeft hij hoop dat zijn poging wat langer dan 100 meter duurt maar al snel komt de rest ook op gang. AL direct wordt het spel van vandaag zichtbaar dat Niels en Sjors willen gaan spelen.

Sjors gaat er vandoor en Niels stopt af. Ik kijk het even aan en ben bang dat niemand vandaag veel zin heeft om dat spel mee te spelen. Huub rijdt dan achter Niels maar heeft niet de benen of geen zin om over te nemen en dus duik ik het gat maar in. Sinds een tweetal weken ben ik weer volop in training na mijn val in februari en ben van plan om mij vandaag te testen. In korte tijd rijdt ik het gat dicht en dan ontwikkelt zich het spel dat ik verwacht had. Nu is het Niels die aangaat en ik ga direct mee. We rijden dan al richting de camping en hier komt de wind schuin van voren.

Een mooi moment om te proberen de finale hard te maken. Dus als ik aansluit bij Niels ga ik direct op kop rijden om de snelheid nog verder op te voeren. Maar helaas ben ik blijkbaar de enige die zo denkt en wil niemand van mij overnemen, zelfs als ik de snelheid laat teruglopen tot ruim onder de 30 km/uur. Dan is het weer Sjors. Hij gooit er een straf tegenaan en ik moet diep gaan om weer tot in zijn wiel te komen. Dit keer besluit ik niet over te nemen en weer duikelt het tempo weer tot onder de 30 km/uur. Op deze manier kan de rest weer aansluiten en op adem komen. Uiteindelijk spelen Niels, Sjors en ik dus een vermoeiend kat en muis spel waarbij we eigenlijk alleen ons drieën moe aan het maken zijn…..

De oversteek naar de Westelaarsestraat was weer een puinhoop. Op dat moment rijdt Charl op kop en hij besluit om voor een aankomende auto af te slaan. Beter was geweest om erachter af te slaan. Ik ben benieuwd hoe de bestuurder nu over ons denkt….

Met de wind in de rug ontstaat er nu een soort status quo. Niet dat we nu zachtjes fietsen maar echte uitvallen blijven nu even achterwege. Voor het eerst kijk ik even achterom en zie dat de groep nog steeds heel groot is terwijl mijn benen eigenlijk al leeg zijn. Vanaf nu probeer ik de schade zoveel te beperken door oplettend te rijden. Ik heb dan ook niet meer zo’n goed beeld wie er nu de wedstrijd maakt. Wanneer we de hoogspanningsmasten naderen zie ik dat Sjors weer voorop rijdt. Daarachter zie ik Huub spartelen en constateer dat zijn piek al weer een paar weken achter ons ligt. Ik schuif weer op naar voren en vraag aan Charl of hij nog fris zit. De blik die hij me toe werpt stemmen mij niet gerust maar toch zet ik weer aan om te voorkomen dat Sjors te veel voorsprong neemt.

Een stuk minder soepel dan eerder die finale rijdt ik het gat dicht vlak voor we afslaan naar de Wouwse Tol. De motor is nu echt leeg en ik kan niet meer doen volgen en hopen dat we als groep naar de finish rijden. Ik heb ook geen idee meer hoe de laatste 2 kilometer verder verlopen. Ik hoor na de finish dat Niels als eerste over de streep kwam. Helemaal terecht denk ik gezien het vele kopwerk tijdens de gehele rit en zijn actieve rol in de finale. Charl lukt het niet om hem te verslaan. Daarachter komt dan een rijtje leden die zich volledig onzichtbaar en geruisloos hebben laten mee zuigen, aangevoerd door Robby die derde wordt.

We rijden daarna gezamenlijk terug naar het Strandhuys om te genieten in de zon van de koffie, thee en iets sterkers….

Daan