Op zaterdag 4 juni hebben we het eindpunt van 8-daagse fietstocht bereikt. Na het overbruggen van 1250 strekkende kilometers en 12395 hoogtemeters arriveerden we allemaal op de top van de Mont Ventoux. Allemaal door een gelijkwaardige prestatie als mijlpaal in onze “carrierres” als geoefende wielerliefhebbers.
Tussen de start van de klim aan de rand van Malaucene liggen 12 verhalen, uit mijn gezichspunt kan ik zeggen dat het gevooel van genieten vooral in de 2e helft zat. Het ook bekende zware deel tussen km 7 en 13 viel zwaar en pas laat bedacht ik me “gelletje”? Meteen zag ik Jan Mens naderen. De bijbehorende beelden volgen nog. Na dat moment nam ik me echt voor alleen op mezelf en de omgeving te letten. Dan pas zie je hoe mensen deze berg bedwingen. Van ontiegelijk lawaaierige “go-cars”, e-steps tot racefietsen, mountainbikes én vooral veel e-bikes. Nu ik zelf voor woon-werk-boodschappenverkeer ook een e-bike gebruik kan ik ook beter accepteren dat je door veel e-bikegebruikers ter plaatse wordt gelaten. Dat dit toch een inspanning is blijkt wel als ik tijdens de beklimming door steeds dezelfde jongedame op een rode specialized e-bike wordt bijgehaald. De 4e keer keken we elkaar aan en toen ik ze weer bon courage toewenste was ze alweer 20 meter verder. 
Terug naar de tocht. deel 1 viel ook zwaar door de sterk oplopende temperatuur. Eenmaal aangekomen bij Chalet Liotard nam ik even tijd voor een “grande coka” en een flesje water. Ondertussen hield ik de voorbijkomende fietsers nauwlettend in het oog en zo zag ik Kees Simonis de bocht doorkomen. De coka en het koele water gaven al snel een comfortabel gevoel en in de wetenschap dat Kees niet ver voor me reed kon ik een wat hoger tempo handhaven. Op 5-6 km onder de top haalde ik de verbaasde Kees in en tegelijkertijd zag ik met nog 400 hoogtemeters tegaan het weerstation op “grijpafstand” voor me. Op 2 km van de top zag ik nog een fietsvriend voor me uit rijden. Eerst dacht aan @janmens, nee. Mark? Nee. Het blijkt Daan te zijn die zijn gedachten probeert te verzetten door zoveel mogelijk verwensingen over “bergen” te verzinnen. Ik neem hem tot onder het weerstation op sleeptouw en laat hem de laatste 500 meter gaan. Antoine is dan inmiddels terug afgedaald op zoek naar de andere fietsvrienden. 
Arjan staat in de laatste bocht foto’s te maken en vervolgens rijd ik slalommend naar het pleintje bij het weerstation en begroet de anderen. Even zijn we ongerust over het nog wegblijven van Richard maar niet al teveel later meldt hij zich om naar eigen zeggen het laatste kunstje op de racefiets te voltooien. Ik verwacht we zeker van Richard nog wel kunstjes kunnen verwachten maar dan minder intensief…. Lars en Mark hebben kilometers met elkaar naar de top gereden, ik vermoed dat Mark het geluid van Lars’ soms rammelende ketting heeft willen overstemmen met het fluiten van de Marseillaise. Tegelijk fluiten en bergop sprinten gaat niet dus “rammelt” Lars nog ff gauw eroverheen!
De zon schijnt maar het raakt wat bewolkt en waaien doet het ook. We zien later, vanuit Bedoin, ook de fietsvrienden uit Overijse (“Ik zat in het goede wiel”) op de top arriveren. Diverse foto’s worden gemaakt en als laatste maken we die bij het monument van Tom Simpson. Eerder al gezegd: indrukwekkend! Dan nog even een lekke band van Jan Mens en kunnen we de afdaling naar Bedoin in. Lars is weer scherp en als eerste weg. Zolang veilig en verantwoord neem ik me voor hem te volgen. Het lukt inderdaad om langzaam in te lopen maar  bij Chalet Reynard is het erg chaos op de weg waar ik nog bijna de afslag naar Sault op rij. Ik schiet nu het bos in en dan is er nu het voordeel van de fietsnavigatie. Alle bochten, haarspeld of flauw, zie je komen. Natuurlijk wel vooruit blijven kijken en heel af en toe zie ik een “flits” van Lars van der Beek. Ook zie ik in een flits Richard met de bus aan de kant vd weg die mij bezorgd maand tot voorzichtigheid. Ik merk echter dat het mogelijk is vandaag onze “Il Falco” bij te halen maar dat loopt juist voor het uitrijden van het bos met een harde sisser af. Lek, neeeee! Snelheid is dan nog boven de 70 per uur maar ik kan rechtuit gecontroleerd stoppen. Een voor een rijden ook de anderen voorbij en keren bezorgd om. Blij ben ik met de kordate hulp van Richard waarna ik rustig mee afdaal naar Bedoin. Volgend terras, volgende grand coka. Het laatste deel rijden we in de toch wel verzengende hitte terug via de regionale “Col de la Madeleine”. Ook daar maken we nog wat foto’s bij het bord op de “top” voordat we via Malaucene terug rijden naar onze huisjes op de “Col de  Veaux”.

Dag 1 Ventoux